Najokropniejsze dni zawsze przychodzą znienacka i nie biorą jeńców.
Rozsiadają się jak niechciany towarzysz podróży, który wyciąga śmierdzącą kanapkę z jajkiem i kiełbasą i co chwilę trąca Cię nogą, nie dając zapomnieć o swojej obecności. Niby nic wielkiego, ale uporczywe, małe przykrości w końcu zaczynają tworzyć solidną armię z powalającą przewagą liczebną. A Ty próbujesz zwyczajnie przetrwać, byle do swojej stacji, i to też Cię smuci, bo przecież podróż powinna być miła, a z niezależnego powodu wcale nie jest. Nie jest też na tyle przykra, by była konieczna interwencja konduktora, to po prostu uciążliwy stan zawieszenia.
Szybka zmiana planów
W najokropniejsze dni ambitne plany na życie zmieniają się w nieco skromniejsze plany na przeżycie, i one też zazwyczaj nie chcą wypalić. Lista zadań do wykonania rozsypuje się w rękach, wprost na Twoich oczach. Nawet odpoczynek nie wychodzi, a praca musi poczekać. Pasji tego dnia najlepiej nie ruszać, wydaje się miałka i pozbawiona sensu, i to kolejna rzecz, która psuje nastrój.
Najokropniejsze dni zazwyczaj pojawiają się znikąd, są mieszanką zmęczenia, tysiąca spraw na głowie i wielu małych przykrości, szpileczek wbijanych przez otoczenie lub autorsko, samodzielnie. Tak, to bezsens. Tak, wszyscy to robimy. Nie wiemy, o co tego dnia chodzi, ale coś jest bardzo nie tak i nawet, jeśli wydarzy się coś miłego, trafia do nas dopiero po przesączeniu przez mocny, najokropniejszy filtr, po drodze tracąc na intensywności i na znaczeniu.
Samozwańczy ratownicy
Na szczęście w najokropniejsze dni z odsieczą przychodzą mokre nosy i otwarte ramiona. Broda drapiąca w policzek i szyję. Koc, herbata i chwila ciszy na zbawienną drzemkę, przerywana tylko oddechem kogoś, kto czuwa i komu zależy. Czasem ma cztery łapy, czasem dwie nogi, a czasem pisze do Ciebie z drugiego końca świata.
W takie dni walka nie ma sensu. Można najwyżej rozsypać się w kupkę nieszczęścia, którą bliscy układają czule i troskliwie, jak puzzle. Nawet jeśli nie znajdują wszystkich elementów, to przekonują, że obrazek jest piękny.
Jednak w najokropniejszych dniach najważniejsze jest to, że mijają. Nawet jeśli w trakcie wydaje się, że nie miną nigdy. Ale mają mniej siły niż Ty czy ja. Nauczyłam się, że trzeba przyjąć je na klatę, oświadczyć im, że akceptuje się je, w całej ich brzydocie, i iść dalej. Udawać, że pościerane kolana i łokcie nie bolą przy każdym kroku. Szukać rozwiązań i drobnych zadań, które będą pierwszymi sukcesami po najokropniejszym dniu, który minął.
I żądać, żeby było zajebiście. Najpóźniej do czwartku.
złe dni
Jeśli podoba Ci się to, co robię, postaw mi wirtualną kawę! Dzięki takiemu wsparciu mogę więcej czasu poświęcać blogowi, pisaniu i moim pszczołom. ♥
Jeżeli w Twoim życiu pojawi się ktoś z kanapką z jajkiem i kiełbasą, może się okazać darem od losu. Jeśli nie dla Ciebie, to przynajmniej tak pomyślałby o nim posiadacz mokrego nosa. W takich chwilach należy sobie uświadomić jedno: Życie jest jak kiełbasa krakowska – Twarda, nie każdy ją lubi i nie da się ugryźć całej na raz. Ale wystarczy podzielić ją na odpowiednio cienkie plasterki i okaże się, że w sumie jest zjadliwa i potrafi nieźle nasycić.
Porównanie życia do kiełby – samo złoto. <3
Bardzo dziękuję za ten wpis w jeden z najokropniejszych dni. Nie trafiłam jeszcze na to, by ktoś opisał go lepiej.
Dzięki. :)
Dobry sposób na złe dni dla mnie to ubranie rękawic bokserskich i wybicie negatywności na worku!
Polecam z całego serca.
No i człowiek trochę kalorii spali.
Super sposób! Fajnie, że wiesz, co Ci pomaga – myślę, że to ważne, znaleźć taki punkt zaczepienia do wygrzebywania się z dołków. :)
Piękne słowa, dziękuję!
<3
Pięknie napisane. Czasem mamy takie dni, w których rozsypujemy się na milion kawałków, trzeba jednak się pozbierać i piersi do przodu!:)
To prawda. :)
Dziekuje za motywacje do dzialania! Bardzo wartosciowy wpis. Pozdrawiam serdecznie! :)
Dziękuję, super, że do Ciebie trafił. :)